Αναρωτιέται κανείς, «μα δεν υπάρχει πολιτικός και νομικός κόσμος να δει το προφανές»; Από πότε το νόμιμο μετρητό χρήμα δεν αναγνωρίζεται ως χρήμα; Από πότε οι ΙΔΙΕΣ νόμιμες αποδείξεις έχουν διαφορετική φορολογική μεταχείριση;! Και από πότε τιμωρείται έμπρακτα η χρήση του νόμιμου μετρητού και των νόμιμων αποδείξεων με τη φορολογική επιβάρυνση αυτών που τα χρησιμοποιούν;
Η απόφαση της κυβέρνησης, που δημοσιεύτηκε προχτές στο ΦΕΚ και περιγράφει το πώς χτίζεται το αφορολόγητο είναι νομικά στον αέρα. Παραβιάζει σαφώς την αρχή της αναλογικότητας σε πρώτη εκτίμηση. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι το κράτος δίνει το δικαίωμα σε όλους τους πολίτες να χρησιμοποιούν τα τραπεζογραμμάτια, δηλαδή τα μετρητά, για όλες τις συναλλαγές. Επομένως, τα αναγνωρίζει ως μέσο νόμιμης συναλλαγής.
Το ίδιο κράτος επιβάλλει την έκδοση αποδείξεων για παροχή αγαθών και υπηρεσιών και τις αποδέχεται σαν φορολογική Αρχή ισότιμα. Δηλαδή, η απόδειξη για τη μπουγάτσα που αγοράστηκε με μετρητά είναι η ίδια απόδειξη αν η μπουγάτσα αγοράστηκε με κάρτα. Η μία αυτή απόδειξη έχει την ίδια αποδεικτική αξία αγοράς έναντι οποιασδήποτε φορολογικής Αρχής.
Επομένως, το κράτος δεν μπορεί να αντιμετωπίζει με διαφορετικό φορολογικό τρόπο τις ίδιες συναλλαγές που γίνονται με μετρητά ή με κάρτα. Ακόμα πιο σαφώς, δεν μπορεί να τιμωρεί εκείνον που κάνει χρήση του νόμιμου μετρητού, έναντι εκείνου που χρησιμοποιεί κάρτα, από τη στιγμή που του έχει δώσει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το τραπεζογραμμάτιο.
