ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
«Η κατάργηση των μετρητών (…) θα πρέπει να εκληφθεί ως
μακροπρόθεσμο σχέδιο και δεν συνιστά άμεση μετατόπιση σε μια κοινωνία
χωρίς μετρητά.(…) Η διαδικασία κατάργησης θα ήταν πιο ελκυστική εάν
βασιζόταν σε μεμονωμένες επιλογές των καταναλωτών και στη βάση κέρδους-
κόστους -καθώς- φαίνεται εξ ολοκλήρου ακίνδυνη -ωστόσο- χρειάζεται
προσαρμογή (και) σε πολιτικό επίπεδο. -Κι αυτό γιατί- μπορεί να υπάρξουν
δικαιολογημένες αντιρρήσεις. (…) Η δυσαρέσκεια των οικογενειών και των
μικρών επιχειρήσεων μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές εντάσεις (…)
επομένως, σε απώλειες- όσον αφορά- το ΑΕΠ. (…) Σε κάθε
περίπτωση, -η προσπάθεια- να επιβληθεί η κατάργηση με διάταγμα πρέπει
να αποφευχθεί, δεδομένης της δημοφιλίας των μετρητών. Χρειάζεται ένα
στοχευμένο πρόγραμμα ευαισθητοποίησης ώστε να αρθεί η καχυποψία σχετικά
με την κατάργηση».
Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όσα επεσήμανε σε Έκθεσή του («The Macroeconomics of De- Cashing» )το ΔΝΤ στις 27/3/2017.
***
Η συζήτηση για την κατάργηση των συναλλαγών με μετρητά εισήλθε
δυναμικά στο προσκήνιο τα τελευταία 2 χρόνια, μεσούσης της παγκόσμιας
ύφεσης και με ένα γιγάντιο χρέος να εκκρεμεί. Έπειτα από την αποτυχία
των μέτρων που πάρθηκαν για τη στήριξη του χρηματοπιστωτικού τομέα
(ποσοτική χαλάρωση, κεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με κρατικά
κονδύλια από τις ΚΤ κ.ά.), άρθρα «ειδικών» που μιλούν για «οικονομική
επανάσταση», αναλύσεις και σωρεία διαφημιστικών μηνυμάτων από τράπεζες
κατέκλυσαν τον δημόσιο λόγο. Ως επιστέγασμα αυτών, ήλθαν στη συνέχεια οι
επισημάνσεις στο Νταβός της Ελβετίας πέρυσι και φέτος, περί του
επωφελούς, όπως υποστήριξε η πρόεδρος του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ,
αναγκαίου και αναπόφευκτου χαρακτήρα αυτής της εξέλιξης.
Βέβαια, δεν προσδιορίστηκε σχεδόν από κανέναν ποιος θα… ωφεληθεί από
την κατάργηση των μετρητών. Λέμε σχεδόν από κανέναν, γιατί, σύμφωνα με
τα όσα αποκάλυψε κατά τη διάρκεια του World Economic Forum στέλεχος της
Morgan Stanley, μέσω της κατάργησης δίνεται η δυνατότητα, σε περιόδους
κρίσεων ρευστότητας και φερεγγυότητας, επιβολής μεγαλύτερων αρνητικών
επιτοκίων. Πρακτική, η οποία ευελπιστούν ότι θα ωθήσει τους πολίτες να
ξοδέψουν ευκολότερα και περισσότερο τα χρήματα τους. Μιας και στην
πραγματική οικονομία το επιτόκιο είναι εκείνο το ποσοστό που απεικονίζει
την απόδοση (κέρδος) που έχει κάποιος (λόγου χάρη η τράπεζα) που
δανείζει χρήματα σε κάποιον άλλον (δανειολήπτης) ή αντίστοιχα ο
καταθέτης που αποταμιεύει τα χρήματά του στην τράπεζα.