Θέλουµε πραγµατικά να είµαστε τόσο "δηµόσιοι";
Αυτό µε το Foursquare δεν το έχω και πολύ... Εντάξει, έχει χαβαλέ
όταν ο φίλος µου ο @ggeoapos τρώει τυρόπιτες το βράδυ και του κάνω
πλάκα, αλλά έχω και την άλλη τη φιλενάδα [δεν λέω όνοµα για ευνόητους
λόγους] που κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνει: "Είµαι στο τάδε καφέ, είµαι
στο τάδε µπαρ, έγινα δήµαρχος εδώ και νοµάρχης παραπέρα".
Καταλαβαίνω την επιθυµία κάποιου, όταν είναι κάπου πραγµατικά
ιδιαίτερα, να το ανακοινώσει. Καταλαβαίνω επίσης ότι θα µπορούσε να
λειτουργεί κάπως σαν πρόσκληση, ώστε, αν άλλοι φίλοι είναι κοντά, να
έρθουν για παρέα. Πώς είχαµε τα στέκια µας κάποτε; Οµολογώ πως µου έχει
περάσει πολλές φορές από το µυαλό να βρω τον @ggeoapos για τυρόπιτες
στην πλατεία, και σίγουρα κάποια στιγµή θα το κάνω. Αλλά να ανακοινώνω
από µόνη µου "είµαι εδώ, είµαι εκεί"; Έχω και τις φοβίες µου. Άµα εγώ
είµαι εδώ, στο σπίτι ποιος είναι; Χώρια που είναι ακατάλληλο για
δηµόσιους υπαλλήλους. Τι να γράψεις σε ώρα δουλειάς, "είµαι στο καφέ";
Μήπως ο προϊστάµενος δεν έχει twitter; "Εσύ δεν είπες, χρυσό µου, ότι
πετάγεσαι στο φαρµακείο, γιατί το παιδί είναι άρρωστο;"
Μέχρι που διάβασα ένα εξαίρετο άρθρο του John Brownlee, στο
cultofmac.com, και κατάλαβα τι δεν µου πήγαινε καλά τόσο καιρό. Ο
Brownlee παρουσιάζει µια εφαρµογή για iPhone, το Girls Around Me. Η
εφαρµογή χρησιµοποιεί το 4sq και σου προβάλλει σε χάρτη Google πόσα και
ποια κορίτσια βρίσκονται στη γειτονιά σου. Πρόκειται για κοπέλες οι
οποίες έχουν κάνει την ανακοίνωση στο 4sq, αλλά ταυτόχρονα έχουν και
προφίλ στο Facebook ανοιχτό σε όλους. Έτσι, µπορείς να δεις τις
φωτογραφίες τους, να µάθεις για τα ενδιαφέροντά τους και να κινηθείς
προς αυτήν που σε ενδιαφέρει περισσότερο.
Προσοχή! Δεν είναι εφαρµογή γνωριµιών. Οι συγκεκριµένες κοπέλες,
δηλαδή, δεν έχουν εκδηλώσει κατά κανέναν τρόπο "διαθεσιµότητα". Για την
ακρίβεια, οι περισσότερες δεν έχουν ιδέα πως είναι "προτεινόµενες" –
απλώς χρησιµοποίησαν το 4sq και έχουν προφίλ στο Facebook, όπως όλοι
µας. Με ένα καλό επιχείρηµα [αν δεν τη βρεις µε τον βαρέων βαρών σύζυγο /
boyfriend], καθείς είναι ελεύθερος να τις πλησιάσει, και µετά... το
πεδίο δικό του.
Με είχε ρωτήσει κάποτε µια 17χρονη µαθήτρια: "Και τι πειράζει αν βάλω
µια φωτογραφία µε τις φίλες µου στην παραλία στο προφίλ µου;" [Δεν το
είχε περιορίσει στους φίλους της, όπως έµαθα αργότερα.] Ε, δεν άντεξα:
“Καλά, µεγάλη κοπέλα και δεν ξέρεις τι κάνουν οι άγνωστοι µε τις
φωτογραφίες νεαρών καλλίγραµµων κοριτσιών; Ρώτα τη µάνα σου, βρε παιδί
µου, κι ας µην ξέρει από Facebook”.
Βλαµµένα είναι ή τόσο αθώα; Ποτέ δεν µπόρεσα να καταλάβω...
Η συγκεκριµένη εφαρµογή είναι ό,τι πιο σεξιστικό και επικίνδυνο έχω
δει. Και δεν της κάνω διαφήµιση, γιατί δεν είναι πλέον διαθέσιµη, µετά
το σάλο που προκάλεσε το άρθρο του Brownlee. Αλλά θα έρθουν άλλες... Και
είναι µια πολύ καλή ευκαιρία να ξανασκεφτούµε λίγο όχι µόνο το θέµα της
ασφάλειας –σαν να ακούω πολλούς από εσάς να λένε "έλα, µωρέ" [αυτό το
"έλα, µωρέ" µάς έχει καταστρέψει σ' αυτή τη χώρα]–, αλλά και το ζήτηµα
της ιδιωτικότητας.
Θέλουµε πραγµατικά να είµαστε τόσο "δηµόσιοι"; Μας αρέσει; Γιατί, όσο
και να κατηγορούµε τους ηδονοβλεψίες, και οι επιδειξίες είναι εξίσου
άρρωστοι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου