Ε, όχι και log out!

σχόλιο ID-ont: Πρέπει οπωσδήποτε να εισαχθεί στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (αν όχι και στην Πρωτοβάθμια) μάθημα με τίτλο: "Η σημασία της ιδιωτικότητας, η σπουδαιότητα των προσωπικών δεδομένων, η προστασία τους και οι απειλές τους: Facebook, Twitter και λοιπές πλατφόρμες "κοινωνικής" δικτύωσης." 

Διαβάστε το άρθρο που ακολουθεί και νομίζουμε ότι θα συμφωνήσετε μαζί μας πως μια ολόκληρη γενιά "εκπαιδεύεται" - όχι από το σχολείο, αλλά από τους δημιουργούς των "κοινωνικών" δικτύων και των συνεργατών τους - στο να αγνοεί και εν τέλει να περιφρονεί επιδεικτικά μια θεμελιώδη κοινωνική αξία, αυτήν της ιδιωτικότητας.

Πρέπει οπωσδήποτε το σχολείο να λειτουργήσει ως αντίβαρο όλων αυτών των κων Ζούκερμπεργκ κλπ. Αλλιώς σε λίγα χρόνια δεν θα αναγνωρίζουμε την κοινωνία που δημιουργείται. Και τότε θα τρέχουμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα...

e-pcmag.gr: Οι σύγχρονες ψηφιακές νευρώσεις συναντούν τις φωτογραφίες µε µαγιό.

Επιστρέφοντας από τις ΔΙΑΚΟΠΕΣ, δεν ρώτησα φίλους, γνωστούς και συναδέλφους πού πήγαν. Τους περισσότερους ούτε καν πώς πέρασαν. Όχι από αγένεια, αλλά γιατί γνώριζα ήδη.

Οι φωτογραφίες στο Instagram και το Facebook, τα check-ins στο 4Square, τα status updates και τα tweets είχαν φροντίσει να µας ενηµερώσουν όχι µόνο για τον προορισµό αλλά και για την ώρα που έφτασαν, αν κούναγε το καράβι, πού πήγαν για µπάνιο, σε ποια ταβέρνα έφαγαν, ποιους πείραξαν τα θαλασσινά, πόσα ποτά ήπιαν και µε πόσο hangover ξύπνησαν.

Και τα είδαµε όλα. Κυριολεκτικά. Φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Στην παραλία, στο καράβι, στο κλαµπ, στην ταβέρνα. Τοπία, πορτρέτα. Μόνοι, µε παρέα. Με µαγιό, χωρίς µαγιό.

Θα µου πεις, τώρα, τα ίδια δεν θα µαθαίναµε αν βγαίναµε για καφέ; Τις ίδιες φωτογραφίες δεν θα µας έδειχναν αν µας καλούσαν στο σπίτι "για να πούµε πώς τα περάσαµε"; Πιθανόν. Αυτό που είναι εντελώς απίθανο είναι να συνέβαινε το ίδιο µε διακόσιους και βάλε "φίλους" τους στο Facebook, στους οποίους συγκαταλέγονται ξεχασµένοι συµµαθητές, αχώνευτοι συνάδελφοι, κουτσοµπόληδες γείτονες, δύο θείες στην Αυστραλία, µερικά διαφηµιστικά bots, το αφεντικό και οι πρώην τους. Μακριά από µας οι νεολουδίτικες λογικές και οι ψευτοσυντηρητισµοί, αλλά στοιχηµατίζω ότι στην προ Facebook εποχή ούτε ένας δεν θα µοιραζόταν οικειοθελώς όλα αυτά τα προσωπικά δεδοµένα µε ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ. Ή που θα τύπωνε τις φωτογραφίες των διακοπών και θα χτυπούσε τα κουδούνια όλων των γνωστών του για να τους τις δείξει –περιµένοντας, βέβαια, να του πουν "µου αρέσει".

Η συζήτηση για την εισβολή της δηµόσιας σφαίρας στην ιδιωτική δεν είναι καινούρια. Απλώς το τεχνολογικό big bang και η ευκολία πρόσβασης στο Internet κατέστησε τα όρια ακόµη πιο δυσδιάκριτα. Η δηµοσιοποίηση προσωπικών πληροφοριών στα social media ντύνεται µε τον µανδύα της "αθωότητας", και το "σιγά, δεν έχω κάτι να κρύψω" χρησιµοποιείται κατά κόρον. Αν και µάλλον επιστρατεύεται για να πείσουµε τους ίδιους µας τους εαυτούς ότι τα "παράθυρα" που µένουν ανοιχτά δεν µας εκθέτουν και τόσο. Ή, τέλος πάντων, εκθέτουν µόνο το καλό µας προφίλ.

Όσοι αναφέρονται στην προστασία της ιδιωτικότητας ακούγονται φρικτά πουριτανοί, και όσοι επιµένουν να ακολουθούν online τις –λογικές– πρακτικές τού πραγµατικού κόσµου, µοιάζουν "εκτός παιχνιδιού". Δεν είναι e-λκυστικοί. Ευτυχώς για τους περισσότερους, ο διαχωρισµός της on και off-line πραγµατικότητας προκύπτει αυθόρµητα. Τι συµβαίνει όµως µε τους νεότερους χρήστες που µεγαλώνουν σε έναν κόσµο όπου το sharing είναι αυτονόητο, όπου κανείς δεν διστάζει να αποκαλύψει πού βρίσκεται και να δηλώσει "µεγαλόφωνα" τι σκέφτεται; Όσο προσωπικής φύσης κι αν είναι αυτό. Τι γίνεται µε όλους αυτούς που πρόθυµα κάνουν εκπτώσεις και παραχωρήσεις προκειµένου να χτίσουν µια αρεστή online προσωπικότητα; Αυτούς που βουτούν οικειοθελώς σε µια αδυσώπητη αρένα αυτοπροβολής και ναρκισσισµού, στην οποία πρέπει να εκτίθεσαι και να αποκαλύπτεις; Να "δίνεις" διαρκώς και να παίρνεις πίσω µόνο likes και favs. Και να αρκείσαι σε αυτή την ικανοποίηση.

Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι έχουν ορίσει ως FOMO [Fear Of Missing Out]. Το αίσθηµα δηλαδή ότι κάτι χάνεις, ότι µένεις εκτός. Μια σύγχρονη φοβία που γενικεύεται και καταπιέζει τους χρήστες των social media, αλλά καταπολεµάται οµοιοπαθητικά: Πες πού είσαι, τι κάνεις, τι τρως. Δείξε πόσο καλά περνάς. Κάνε check-in σε cool µέρη. Ανέβασε φωτογραφίες µε φοβερά τοπία. Γράψε µια αστεία ατάκα. Μείνε στο επίκεντρο. Έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Όσο κρατάει ένα scroll down.

Τον Αύγουστο, σε µια από τις πιο ωραίες παραλίες της Ελλάδας, µια παρέα 20χρονων κάθισε δίπλα µας. Πέρασαν τις πρώτες δύο ώρες βγάζοντας φωτογραφίες [µε κινητά, µηχανές και φυσικά "µελετηµένες" πόζες], και άλλες δύο πασχίζοντας να συνδεθούν στο 3G δίκτυο για να τις ανεβάσουν, µε τα iPhone σηκωµένα ψηλά στον ουρανό. Σαν µια επίκληση στους digital θεούς. Βοήθειά µας.

http://e-pcmag.gr/techtalk/e-oxi-kai-log-out