Πληροφορηθήκαμε ότι η κυβέρνηση βρήκε έναν ιδιαίτερο τρόπο αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής: τη δημοσιοποίηση όλων των φορολογικών δηλώσεων μέσω του Διαδικτύου. Σχετικό ερώτημα, μάλιστα, έχει απευθύνει και στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων προκειμένου να εξασφαλίσει την έγκρισή της.
Ετσι, στο όνομα της διαφάνειας, ο κάθε πολίτης θα μπορεί να ενημερώνεται ελευθέρως για την περιουσιακή κατάσταση του διπλανού του και να τον «καρφώνει» στις Αρχές, αν κρίνει ότι δεν του πολυαρέσουν αυτά που έμαθε! Τι πιο ωραίο; Και τι πιο διαφανές; Ποιος έχει λόγο να φοβάται όταν δεν έχει τίποτα να κρύψει; Μόνο που ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις- και διακηρύξεις, θα προσθέσω...
Κατ΄ αρχήν, δεν ξέρω τι σόι διαφάνεια είναι αυτή που καταλύει αυθαίρετα τον προσωπικό χώρο. Πιο πολύ μου θυμίζει Σοβιετική Ενωση ή Ανατολική Γερμανία όπου ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να χαφιεδίζει τον διπλανό του, ακόμη και τον συγγενή του, στο όνομα της κρατικής ασφάλειας και του δημοσίου συμφέροντος. Και εκεί υπήρχε η λογική «γιατί να φοβούνται όταν δεν έχουν κάτι να κρύψουν;». Ελπίζω να μην το ζήσουμε και στην Ελλάδα του 2010.
Ακόμη περισσότερο που τους εμπνευστές της διαδικασίας θα έπρεπε να αποθαρρύνει ένα πρόσθετο στοιχείο, το οποίο ασφαλώς γνωρίζουν, διότι οι ίδιοι το έδωσαν στη δημοσιότητα. Από την αρχή του χρόνου οι φορολογικές αρχές έχουν δεχθεί 17.948 καταγγελίες για φορολογικές παραβάσεις κατά συγγενών, φίλων, γειτόνων, ή απλώς άλλων συναλλασσομένων. Ξέρετε πόσες αποδείχθηκαν ακριβείς; Λιγότερο από 20%!
Oι φορολογικές αρχές δημοσιοποίησαν το γεγονός, πανηγυρίζοντας προφανώς για τον αριθμό των καταγγελιών και το 20% των εξακριβώσεων. Ε, λοιπόν, εγώ θα σταθώ στην άλλη όψη του νομίσματος: ό τι το 80% των καταγγελιών αποδείχθηκε ανακριβές. Πράγμα που σημαίνει ότι οκτώ στους δέκα Ελληνες από όσους κατήγγειλαν συμπολίτες τους το έκαναν από μοχθηρότητα, συκοφαντία, άγνοια, διάθεση χαφιεδισμού ή απλή βλακεία.
Ενα μόνο έχω να πω: Σκεφθείτε τι έχει να γίνει αν δημοσιοποιηθούν όλες οι φορολογικές δηλώσεις! Πόσοι άνθρωποι θα διασυρθούν, θα συκοφαντηθούν, θα εξευτελισθούν αναιτίως. Πόσοι άλλοι θα βρουν έναν εύκολο τρόπο για να ταλαιπωρήσουν ή απλώς να κουτσομπολέψουν όσους μισούν, αντιπαθούν ή εχθρεύονται. Θα πιάσουμε και μερικούς φοροφυγάδες; Σύμφωνοι. Αλλά, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι οκτώ στους δέκα θα έχουν καταγγελθεί αδίκως.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν απλώς μιαν άστοχη πρωτοβουλία. Δεν είναι έτσι. Φοβούμαι ότι εντάσσονται σε μια γενικότερη τάση όπου ένας ανόητος διαγωνισμός διαφάνειας και μια πλειοδοσία λαϊκισμού οδηγούν σε υποχώρηση του κράτους δικαίου.
Τι άλλο από καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων δικαίου αποτελεί η πρόταση παραπομπής πέντε πρώην υπουργών στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν οι ίδιοι κατήγοροι διατείνονταν προ δεκαπενταμήνου ότι τα αδικήματά τους έχουν παραγραφεί;
Τι άλλο από καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων δικαίου αποτελεί το ενδεχόμενο που (όπως λέγεται) εξετάζει σοβαρά η Εξεταστική Επιτροπή για τη Siemens να απαγγείλει κατηγορίες εναντίον όλων των πρώην υπουργών Εθνικής Οικονομίας με το επιχείρημα ότι... ήταν υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, ακόμη και αν δεν έχουν καμία σχέση με τη γερμανική εταιρεία;
Και τι σχέση με το κράτος δικαίου έχει η περιφερόμενη χυδαία άποψη ότι «κάποιοι πρέπει να πληρώσουν διότι διαφορετικά θα πουν ότι τα κουκουλώνουμε» ; Να πληρώσουν, ναι!- αν είναι ένοχοι... Και εφόσον η ενοχή τους διαπιστωθεί με τους ισχύοντες κανόνες απονομής της δικαιοσύνης. Οχι να πληρώσουν λόγω «κοινού αισθήματος», ούτε λόγω «πολιτικής σκοπιμότητας».
Διότι η κρίση θα περάσει. Και οι εξεταστικές θα περάσουν. Και η κυβέρνηση θα περάσει, όπως πέρασαν όλες οι προηγούμενες. Αυτό που θα μείνει είναι η κοινωνία μας. Την οποία κανείς δεν έχει δικαίωμα να μετατρέψει σε κοινωνία χαφιέδων, ούτε σε κοινωνία του Φαρ Ουέστ, με οποιοδήποτε πρόσχημα και για οιανδήποτε σκοπιμότητα.
Για πολλούς λόγους. Αλλά και για έναν εξαιρετικά σημαντικό: επειδή χωρίς κράτος δικαίου καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.
Ετσι, στο όνομα της διαφάνειας, ο κάθε πολίτης θα μπορεί να ενημερώνεται ελευθέρως για την περιουσιακή κατάσταση του διπλανού του και να τον «καρφώνει» στις Αρχές, αν κρίνει ότι δεν του πολυαρέσουν αυτά που έμαθε! Τι πιο ωραίο; Και τι πιο διαφανές; Ποιος έχει λόγο να φοβάται όταν δεν έχει τίποτα να κρύψει; Μόνο που ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις- και διακηρύξεις, θα προσθέσω...
Κατ΄ αρχήν, δεν ξέρω τι σόι διαφάνεια είναι αυτή που καταλύει αυθαίρετα τον προσωπικό χώρο. Πιο πολύ μου θυμίζει Σοβιετική Ενωση ή Ανατολική Γερμανία όπου ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να χαφιεδίζει τον διπλανό του, ακόμη και τον συγγενή του, στο όνομα της κρατικής ασφάλειας και του δημοσίου συμφέροντος. Και εκεί υπήρχε η λογική «γιατί να φοβούνται όταν δεν έχουν κάτι να κρύψουν;». Ελπίζω να μην το ζήσουμε και στην Ελλάδα του 2010.
Ακόμη περισσότερο που τους εμπνευστές της διαδικασίας θα έπρεπε να αποθαρρύνει ένα πρόσθετο στοιχείο, το οποίο ασφαλώς γνωρίζουν, διότι οι ίδιοι το έδωσαν στη δημοσιότητα. Από την αρχή του χρόνου οι φορολογικές αρχές έχουν δεχθεί 17.948 καταγγελίες για φορολογικές παραβάσεις κατά συγγενών, φίλων, γειτόνων, ή απλώς άλλων συναλλασσομένων. Ξέρετε πόσες αποδείχθηκαν ακριβείς; Λιγότερο από 20%!
Oι φορολογικές αρχές δημοσιοποίησαν το γεγονός, πανηγυρίζοντας προφανώς για τον αριθμό των καταγγελιών και το 20% των εξακριβώσεων. Ε, λοιπόν, εγώ θα σταθώ στην άλλη όψη του νομίσματος: ό τι το 80% των καταγγελιών αποδείχθηκε ανακριβές. Πράγμα που σημαίνει ότι οκτώ στους δέκα Ελληνες από όσους κατήγγειλαν συμπολίτες τους το έκαναν από μοχθηρότητα, συκοφαντία, άγνοια, διάθεση χαφιεδισμού ή απλή βλακεία.
Ενα μόνο έχω να πω: Σκεφθείτε τι έχει να γίνει αν δημοσιοποιηθούν όλες οι φορολογικές δηλώσεις! Πόσοι άνθρωποι θα διασυρθούν, θα συκοφαντηθούν, θα εξευτελισθούν αναιτίως. Πόσοι άλλοι θα βρουν έναν εύκολο τρόπο για να ταλαιπωρήσουν ή απλώς να κουτσομπολέψουν όσους μισούν, αντιπαθούν ή εχθρεύονται. Θα πιάσουμε και μερικούς φοροφυγάδες; Σύμφωνοι. Αλλά, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, οι οκτώ στους δέκα θα έχουν καταγγελθεί αδίκως.
Ολα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν απλώς μιαν άστοχη πρωτοβουλία. Δεν είναι έτσι. Φοβούμαι ότι εντάσσονται σε μια γενικότερη τάση όπου ένας ανόητος διαγωνισμός διαφάνειας και μια πλειοδοσία λαϊκισμού οδηγούν σε υποχώρηση του κράτους δικαίου.
Τι άλλο από καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων δικαίου αποτελεί η πρόταση παραπομπής πέντε πρώην υπουργών στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο, όταν οι ίδιοι κατήγοροι διατείνονταν προ δεκαπενταμήνου ότι τα αδικήματά τους έχουν παραγραφεί;
Τι άλλο από καταπάτηση των στοιχειωδών κανόνων δικαίου αποτελεί το ενδεχόμενο που (όπως λέγεται) εξετάζει σοβαρά η Εξεταστική Επιτροπή για τη Siemens να απαγγείλει κατηγορίες εναντίον όλων των πρώην υπουργών Εθνικής Οικονομίας με το επιχείρημα ότι... ήταν υπουργοί Εθνικής Οικονομίας, ακόμη και αν δεν έχουν καμία σχέση με τη γερμανική εταιρεία;
Και τι σχέση με το κράτος δικαίου έχει η περιφερόμενη χυδαία άποψη ότι «κάποιοι πρέπει να πληρώσουν διότι διαφορετικά θα πουν ότι τα κουκουλώνουμε» ; Να πληρώσουν, ναι!- αν είναι ένοχοι... Και εφόσον η ενοχή τους διαπιστωθεί με τους ισχύοντες κανόνες απονομής της δικαιοσύνης. Οχι να πληρώσουν λόγω «κοινού αισθήματος», ούτε λόγω «πολιτικής σκοπιμότητας».
Διότι η κρίση θα περάσει. Και οι εξεταστικές θα περάσουν. Και η κυβέρνηση θα περάσει, όπως πέρασαν όλες οι προηγούμενες. Αυτό που θα μείνει είναι η κοινωνία μας. Την οποία κανείς δεν έχει δικαίωμα να μετατρέψει σε κοινωνία χαφιέδων, ούτε σε κοινωνία του Φαρ Ουέστ, με οποιοδήποτε πρόσχημα και για οιανδήποτε σκοπιμότητα.
Για πολλούς λόγους. Αλλά και για έναν εξαιρετικά σημαντικό: επειδή χωρίς κράτος δικαίου καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου