Βρε, έλα να βγάλουμε μια selfie!

Ελάτε ρε κορίτσια να βγάλουμε μια selfie! Η φίλη μου τοποθετεί όλες μας σε μια σειρά και χωρίς να περιμένει κάποια αντίρρηση μας παρακινεί να χαμογελάσουμε και με το υπερσύγχρονο κινητό της τραβάει μια φωτογραφία.

Το εκτυφλωτικό φως της κάμερας με τυφλώνει παρόλαυτα το παγωμένο χαμόγελο μένει κολλημένο στα χείλη μου καθώς η μια φωτογραφία διαδέχεται την άλλη... Μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ όμως με την υπέροχη μελωδία της μουσικής να κατακλύζει τα αυτιά μου. Γι αυτό με μια δόση ιδιαίτερης νευρικότητας είμαι η πρώτη που αναχωρεί από το μπαράκι το γειτονικό με την παλαιάς κατασκευής πολυκατοικία όπου κατοικώ. Μπαίνω στο σπίτι και κάθομαι απογοητευμένη, προβληματισμένη και κουρασμένη στον καναπέ. Πού διάθεση για ύπνο. Οι σκέψεις ξεχύνονται σαν χείμαρρος από το κεφάλι μου και με τυλίγουν στα δεσμά τους. Σκέφτομαι λοιπόν... Αναλογίζομαι πόσο αυτή η ρημάδα η τεχνολογία έχει εισχωρήσει ύπουλα και αθόρυβα στην ζωή μας δίχως εμείς, τα ανυποψίαστα όντα να το συνειδτοποιήσουμε... Πλέον αδυνατουμε να απολαύσουμε την παραμικρή μας στιγμή αν δεν προηγηθεί μια φωτογραφία ή δίχως ένα chek-in βρε αδερφέ έτσι για το καλό αφού μια φορά διασκεδάζουμε,αύριο ποιός ξέρει τί γίνεται! Ιδιωτικότητα... Περιέργη αλήθεια λέξη για τα σημερινά δεδομένα... Αντικειμενικά όλοι πιστεύω ότι γνωρίζουμε την σημασία αυτής της λέξης. Ιδιωτικότητα είναι όταν ο άνθρωπος επιθυμεί να φυλάξει τον θησαυρό κάποιων πολύτιμων αναμνήσεων, συμβάντων, γεγονόντων, μυστικών για τον ίδιο. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν ούτε και σωστό να γνωρίζει ο κάθε τυχαίος τα πάντα για τον εαυτό μας. Ιδιωτικότητα πρωτίστως σημαίνει ότι εγώ ο ίδιος σέβομαι τον εαυτό μου και τοποθετώ ορισμένα όρια.

''Αλλά για ποιά όρια μου μιλάς ρε κοπέλα μου''; ίσως κάποιος να αναρωτηθεί. Διότι η λέξη ''ιδιωτικότητα'' στον εικόστό πρώτο αιώνα ηχεί όπως προανέφερα περιέργα στα αυτιά μας. Ιδίως τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια καταστάση φρενίτιδας θα έλεγα. Μια κατάσταση σχεδόν παρανοική. Η νέα γενιά εξαρτάται ολοκληρωτικά από μια οθόνη. Όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους χάρη στην αγαπημένη μας διαδυκτιακή ''κουτσομπόλα''. Η Σάρα βρίσκεται εκεί, η Μάρα στο άπειρο και ακόμη παραπέρα! Με το να βγάζουμε συνεχώς φωτογραφίες τελικά χάνουμε το νόημα μιας βόλτας, μιας εκδρομής, της διασκέδασης και του ξεφαντώματος... Τελικά χάνουμε το νόημα της ίδιας της ζωής μας. Μετατρεπόμαστε σε ανθρώπους κενούς, ρηχούς δίχως κρίση, υποταγμένοι στο μοντέλο του ανθρώπου που η σύγχρονη κοινωνία απαιτεί. ''Εεε μα στάσου γίνεσαι υπερβολική'' θα μου ανταπαντούσε σίγουρα πάλι κάποιος. Προσέξτε όμως. Φυσικά και συμφωνώ απολύτως ότι η τεχνολογία είναι άκρως απαραίτητη σήμερα για ποκίλους λόγους. Διαφωνώ κάθετα ωστόσο με την αλόγιστη χρήση της αφού οι συνέπειες που επιφέρει είναι ολέθριες.

Μα ας ξαναγυρίσω στο θέμα μου. Γιατί άραγε να παρατηρείται ένα φαινόμενο τόσης ανάγκης για ανάδειξη και επίδειξη με κάθε τρόπο; Κατά την άποψή μου πρωτίστως αυτό οφείλεται στον ίδιο μας τον εαυτό. Η ανασφάλεια και η έλλειψη αυτοεκτίμησης μας κατατρώνε τα σωθικά και σαν συνέπεια αισθανόμαστε την ''υποχρέωση'' να αποδείξουμε στους άλλους το αντίθετο από αυτό που επικρατεί στην ψυχοσύνθεσή μας. Φυσικά πέρα από την αρνητική εντύπωση που έχουν πολλοί για τον εαυτό τους συχνά παρουσιάζεται και η αντίθετη περίπτωση,δηλαδή ένας υπέρμετρος ναρκισσισμός, μια ματαιοδοξία, μια φιλαρέσκεια, ένας ατομικισμός όπου σαν απότοκο έχει την ανάδειξη του εαυτού μας στον φωτογραφικό ιστό. Σε μια δεύτερη ανάλυση αυτό το φαινόμενο της φωτογραφικής φρενίτιδας και της παραβίασης της ιδιωτικότητας πιθανώς οφείλεται στο κοινωνικό περιβάλλον. Τα πρότυπα που απλόχερα μας παρουσιάζει το ''κουτί'', η μικρή μας οθόνη ομολογουμένως δεν είναι και τα καλύτερα. Κάτι ήξερε ο σπουδαίος Τζώρτζ Όργουελ όταν συνέγραψε το έργο του ''Ο Μεγάλος Αδελφός''. Το περιεχόμενό του επαληθεύεται πλήρως στην σύγχρονη εποχή όπου μέσα από μια οθόνη ασκείται απόλυτος έλεγχος στις πράξεις και στις συνειδήσεις και όπου το έγκλημα της σκέψης θεωρείται θάνασιμο αμάρτημα.

Τί ζωή θα ζήσεις όμως φίλε μου βγάζωντας στην φόρα όλα σου τα προσωπικά δρώμενα; Ας χαλαρώσουμε για μια στιμή μονάχα. Αφέσου για λίγο ελεύθερος, χωρίς συμβάσεις και χωρίς αυτά τα ''πρέπει'' που μόνο να καταστρέφουν είναι ικανά σε ορισμένες περιπτώσεις. Άφησε για λίγο το i-phone σου κατά μέρος και απόλαυσε την μαγεία της αληθινής επικοινωνίας δίχως να είσαι μονίμως σκυμένος πάνω από μια οθόνη. Δεν είναι πάντοτε απαραίτητο όλος ο κόσμος να μάθει πού είσαι και τί κάνεις για να ανέβεις στην εκτίμησή του και έτσι να νιώσεις κοινωνικά αποδεκτός. Όχι. Είσαι μοναδικός γι αυτό που είσαι. Είσαι μοναδικός γιατί ακριβώς είσαι εσύ. Απέκτησε εμπιστοσύνη σε εσένα. Όταν ξεκινήσεις να αγαπάς τον εαυτό σου θα δεις ότι όλα τα υπόλοιπα θα έλθουν σαν φυσική συνέπεια. Δεν έχεις καμία ανάγκη να εκτίθεσαι έτσι για να τραβήξεις την προσοχή και τον θαυμασμό... Απόλαυσε την ζωή για όλα τα μικρά αυτά πράγματα που την κάνουν πολύτιμη. Φυσικά οι φωτογραφίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής για όλους εμάς,τους νέους που μεγαλώσαμε με ένα υπολογιστή και με ένα κινητό από πολύ μικρή ηλικία. Μα ας σκεφτούμε επίσης ότι ''παν μέτρον άριστον''. Ο κόσμος μας δεν είναι ένα ριάλιτι σόου ανάδειξης και διασημότητας. Οφείλουμε να μην αναδεικνυόμαστε με αυτό τον τρόπο και κυρίως να μην αισθανόμαστε χαρά από αυτή την ''υποταγή στην σκλαβιά'' του θεαθήναι και της υποκρισίας. Θα κλείσω με ένα απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάιλντ: ''Aγάπα πρωτίστως τον εαυτό σου... Όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι''.

ΜΑΘΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΑΛΗΘΙΝΑ! YOU ONLY LIVE ONCE!

http://impossible.gr/index.php/item/860-vre-ela-na-vgaloume-mia-selfie